Het is zo’n 18 jaar geleden, maar ik herinner het me nog precies: we gingen kijken naar een zwart katje van ongeveer een jaar oud, tot de dochter des huizes enthousiast riep dat ze een spierwit katje hadden van 2 weken oud en of ze die mocht laten zien. Met die legendarische actie kwam Courage in ons leven: we waren meteen verkocht. Vandaag zou hij 18 jaar geworden zijn.

Wat de toenmalige eigenaars van Courage zelf ook bijzonder aan hem vonden, was dat zijn moeder een lapjeskat was, maar hijzelf was spierwit.

Na een paar weken nam ik contact op om een afspraak te maken om hem op te halen. Heel voorzichtig werd verteld dat hij niet spierwit meer was, maar rode oortjes en een rode staart had gekregen. Het eerste teken van eigenwijsheid, dus dat was helemaal niet erg. Toen hij mee naar huis mocht, had hij wel diarree. Hij mocht daar nog blijven om beter te worden, maar dat hoefde van mij niet. Hij kon net zo goed ziek worden nadat we hem hadden meegenomen en dan moesten we er toch ook voor zorgen. Na een week van medicijnen en diarree ruimen was ik het behoorlijk zat en belde mijn eigen dierenarts. Hij moest meteen komen en knapte na andere medicijnen en een dieet van gekookte kip heel gauw op.

Ik wilde hem graag binnenhouden, maar dat ging niet lukken. Bij thuiskomst zaten er standaard 2 rebelletjes (Misses was er toen al) te dringen voor de deur. Aan tuigjes en voornamelijk bandjes met belletjes had hij een bloedhekel, dus dat werd uiteindelijk toch loslaten. Maar ondanks het loslaten was hij toch enorm aan mij gehecht, wat nog weleens zorgde voor het verschonen van een broek die net uit de was kwam. Hij werd al gauw gecastreerd, maar een klein deel van de katers blijft ook na castratie sproeien. 3 keer raden bij welk deel Courage hoorde…. Uiteindelijk hield dat sproeien binnenshuis wel op, maar de aanhankelijkheid bleef. Hij hield ervan bij me te liggen, al was dat niet altijd even makkelijk:

Hij stond me ook vaak op te wachten als hij me thuis hoorde komen. De laatste paar maanden was zijn gehoor er alleen een stuk op achteruit gegaan. Dan lag hij rustig op de bank te slapen tot ik een keer riep, gooide hij zijn kop omhoog en dook van de bank af om me luid mauwend alsnog te verwelkomen.

Van lekker liggen in het algemeen was hij wel fan, waarbij hij soms wel bijzondere plekjes uitzocht:

Daarnaast was hij een echte smulpaap. Uiteraard wel netjes opgediend, want zelf jagen dat ging toch wel iets te ver.

Hij had zo zijn eigen manier om lekkers te scoren. Waar hij het vandaan haalde blijft tot op de dag van vandaag een mysterie, maar op een dag bracht hij netjes gesneden stukjes vlees mee. Dat werd afgepakt, want we hadden geen idee waar hij het vandaan had of wat ermee was gebeurd. Snel verdween hij weer om weer met een stukje vlees terug te komen. Dat herhaalde zich een paar keer tot we besloten hem binnen te houden in de hoop dat niet iemands gourmetavond in het water viel.

Over water gesproken: ook daar hield hij van. Vooral stromend water. Tijdens het water geven van de tuin was hij daar dan ook altijd te vinden en de sloot naast het huis vond hij altijd erg interessant.

Geborsteld worden vond hij heerlijk en als hij iets fijn vond, kon hij kwijlen als de beste.

Oude zemelaar

Kleine katjes worden groot en ouderdom komt met gebreken. Naast verminderde longfunctie werkten zijn nieren niet goed en zijn schildkier te snel. Van zijn schildklierproblemen viel hij te snel af, maar het zorgde wel voor het op gang blijven van zijn nieren. Hij kreeg dus voor beide kwalen medicijnen. In 2015 begon het kwakkelen echt. Courage leed aan hypokaliëmie, knapte op, maar hield er nachtelijk mauwen aan over (lees er hier meer over). Hij begon ook steeds meer te mopperen bij alles wat hij deed en kreeg zo het koosnaampje oude zemelaar. Dementie was inmiddels ook een bijkomend probleem geworden. Vervolgens kreeg hij op zijn oude dag ook nog eens te maken met een verhuizing, die hij op een paar akkefietjes na dapper doorstond. Eten en drinken ging toch al gauw slechter en er werd een tumor onder zijn tong ontdekt. Met medicijnen werd geprobeerd om de tumor onder controle te houden, maar helaas liet die zich niet temmen.

Afscheid

Op wat een rustige zaterdag leek te worden, zag ik vanuit mijn ooghoek iets vreemds gebeuren. Courage was tegen zijn waterbak aan gaan liggen, met zijn bekje in het water. Drinken lukte niet en hij zocht uiteindelijk verkoeling middenin een plas met water. De dierenarts was meteen duidelijk: de tijd van afscheid was aangebroken. Zo sliep deze bijzondere kater op 7 juli, bijna een maand voor zijn 18e verjaardag, rustig in. Hij laat een leeg plekje in huis, maar mooie herinneringen achter. Dag lieve Courage, je wordt gemist.