Eind 2015 durfde ik haast niet op een beter jaar te hopen, maar toch leek het of het er in 2016 niet erger op kon worden. Helaas bewees het duivelsjaar 2016 dat rock bottom nog rock bottomer kon.

Waar de afdeling schuldhulpverlening ons dossier sloot, de financiële situatie dus flink verbeterde en ik enorme sprongen vooruit maakte door mijn persoonlijkheidsstoornis aan te pakken, strandde mijn huwelijk na bijna 17 jaar. Mijn enige voorwaarde om er vol voor te kunnen gaan bleek te veel gevraagd en ik voelde mij genoodzaakt uit de situatie te stappen. Uiteraard bracht dat weer nieuwe financiële problemen met zich mee. Zorgen verergerden toen poes Misses ziek werd. Voordat we de kans kregen om genezing voldoende uit te sluiten, vertrok ze van huis en kwam niet meer terug. Overgebleven katers Azacca en Courage kregen meer last van ouderdomskwaaltjes. Azacca was al een blaasgruispatiënt, maar bleek daar bovenop nog een voedselallergie te hebben. Courage kreeg last van een veel te snel werkende schildklier die ironisch genoeg zijn nierproblemen verbloemde. Meer dieetvoer, medicijnen (die voor het nodige toediendrama zorgen), dierenartsbezoeken en nieuwe voerbakken om ervoor te zorgen dat ze niet zomaar elkaars eten kunnen opsmikkelen. Het komt allemaal de al bestaande slaapproblemen niet ten goede. Mijn baan begint eronder te lijden. Als dan in de allerlaatste weken van het jaar onverwachte hoge extra kosten bij het veranderen van de hypotheek om de hoek komen, weet ik het zeker: het geluk lacht ………. me uit.

2016 in een volgelopen notendop

Einde van het jaar, einde van mijn latijn! Gesloopt, huwelijk aan diggelen, financiële situatie weer verslechterd, dromen/plannen om eindelijk op vakantie (naar Schotland) te gaan gesneuveld, oude ziekelijke katten waarvan je het gedrag niet begrijpt, een kattendeskundige die niet reageert, poes nog steeds vermist, paranormale problemen en plotselinge flinke extra kosten voor een spookhuis dat we om te beginnen al nooit hadden moeten kopen. En per 1 februari 2017 is dat laatste probleem geheel van mij alleen. Yipika-fucking-ye!

Doodmoe van het vechten in een strijd die ik klaarblijkelijk toch niet win. Jaren van keihard werken om de financiële problemen op te lossen, vechten tegen je eigen spiegelbeeld en gedachten, vechten tegen werkgerelateerde teleurstellingen, vechten voor je huwelijk, vechten tegen slaaptekort, vechten om je staande te houden en dat alles om uiteindelijk toch als een grassprietje met een zeis omgemaaid te worden. Weet je wat 2017? Laat maar. Laat maar gewoon met je nieuwe jaar, nieuwe kansen. Nieuwe kansen ja, om mij verder onder de grond te schoffelen. Laat ik het je makkelijk maken: ik zet de schoffel vast klaar.

2017: game on!

Maar dan is daar Chibird die de dagelijkse en niet zo dagelijkse beslommeringen zo schattig en met een tikje humor kan verbeelden door middel van tekeningen die woorden kracht bij zetten. Ik zag haar nieuwjaarsmotivatie:

Het plaatje kwam binnen alsof de kunstenares letterlijk het Vuur der Vastberadenheid onder mijn voeten aanstak. Is het verdorie nou eens een keer klaar of niet?! Jij bent de uitverkorene, 2017: jij wordt mijn jaar of je wilt of niet!

Ja, mijn huis is een grote puinzooi. Nee, ik slaap nog steeds niet goed. Nee, ik heb het financieel nog niet op orde. Ja, ik ben nog steeds mijn eigen grootste vijand. Nee, mijn leven is nog lang niet op orde, maar nu de regeldingen in verband met de scheiding achter de rug zijn, ik na onderzoek (lang, ander verhaal) weer mijn meisjesnaam ben gaan gebruiken en de regeldingen in verband daarmee ook weer bijna achter de rug zijn, kan ik alles één voor één aan gaan pakken. Op mijn manier en op mijn tempo. Hoe meer ik kan afstrepen, hoe meer rust er vast komt en uiteindelijk komt die orde er. Het jaar is tenslotte nog maar net begonnen.

Het motiveringsplaatje heb ik opgehangen zodat ik er elke dag naar kan kijken. 2017: game on, start fiery level!

Ik wens jullie een vurig, passievol en mooi 2017!