Vandaag, 16 juni 2016, rijd ik voor de laatste keer naar het grote gemoedelijke zalencomplex waar ik de afgelopen maanden wekelijks te vinden was. Met gemengde gevoelens. Blij dat de zware weken voorbij zijn, maar het is ook jammer om afscheid van de groep te nemen waar je ook ontzettend mee gelachen hebt en herkenning vond.

Ik volgde de afgelopen tijd namelijk een cursus. Een soort van verbeter-jezelf-in-18-weken. Dat lijkt kort, jezelf aangrijpend veranderen in een periode van 18 weken en dat is het ook. Het is hard werken, maar het resultaat is dan ook na een paar weken al zichtbaar.

Na 8 weken training liep ik in de stad, alleen. Voor wat voelde als de eerste keer in mijn hele leven rende ik niet alsof ik achterna werd gezeten door een horde achtpotige engerds. Ik keek vooruit en niet naar mijn voeten alsof ik wilde voorkomen een stap mis te zetten. De omgeving nam ik in me op in plaats van uit mijn ooghoeken te kijken om te voorkomen tegen iets of iemand aan te lopen. Net alsof een bezoekje aan de stad met haar hordes mensen niet iets is om te vrezen.

Weken later haalde ik een broodje. Wederom de omgeving in me opnemend zocht ik een plekje om lekker mijn lunch op te peuzelen. Ik koos een plekje dat me aansprak, niet een waar ik niet in de weg zou zitten. Er rijdt een onbekende langs op de fiets en roept: “Eet smakelijk!” Zonder na te denken, zomaar spontaan roep ik: “Bedankt!” Ik keek niet om om te kijken of er iemand achter me zat en hij het wel echt tegen mij had. Ik vroeg me zelfs niet af wat er achter deze spontane actie zou zitten. Ik accepteerde zomaar zijn vriendelijkheid alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Fouten betekenen niet meer een totaal gefaald leven. Een omgevallen kopje thee kondigt niet meer de apocalyps aan. Mensen irriteren me niet meer omdat ik er anders tegen aankijk. Het auto-ongeluk van een paar weken geleden ontketent geen gevoel van persoonlijke aanval meer. Ik ben er nog lang niet, want momenteel heb ik mijn “rijbewijs” en zal ik door te “rijden” verder moeten leren, maar het heeft me al zoveel rust gegeven. Het boek sluit dus ook letterlijk niet, maar ik ben klaar om naar het volgende hoofdstuk te gaan.

Wat ik voornamelijk geleerd heb, ga je niet van me aannemen als je het niet zelf ervaren hebt: het leven is beter te behappen als je er zelf beter mee om weet te gaan.