Ineens was het maanden stil op mijn blog. Dat is dan ook precies de reden dat ik niet beloof dat er iedere zoveel tijd een nieuwe blog zal verschijnen. Soms heb ik geen tijd of geen inspiratie en ik wil niet dat het krampachtig wordt. In dit geval heeft de stilte alles te maken met mijn nieuwe start 2.0, waar 1.0 de scheiding was.

Met in de tijd van de scheiding nog 2 oude krakkemikkige katten en toch al een hoop stress, was ik blij dat ik niet hoefde te verhuizen. Het leek me sowieso niet verstandig om een oude demente kat te verhuizen. Maar met het verstrijken van de tijd bleek de onderhoudsachterstand toch te groot en de irritatie stapelde zich mede hierom op. Dat ik er goed aan deed te gaan verhuizen werd steeds meer duidelijk, maar waarheen dan? Tot ik op een dag (figuurlijk) tegen een nieuw te bouwen appartementencomplex aan reed. Dat leek me wel wat! Maar kon ik wel verhuizen? Allereerst vroeg ik mijn kattengedragsdeskundige om raad en die vertelde me dat je een oude demente kat prima kan verhuizen, als je het maar goed voorbereidt. Na deze geruststelling kon ik kijken naar de mogelijkheden met het huis zelf, maar na advies van een makelaar leek het voorlopig onmogelijk. Tot zich geheel onverwachts (na het aantrekken van de stoute schoenen) in januari 2018 een oplossing aanbood.

Verkocht!

Dat ik een koper voor mijn huis had gevonden, was één ding; nu moesten er meerdere zaken geregeld worden waar de verkoop ook nog van afhing. Een hoop tijd en energie later was de verkoop het probleem niet meer, maar de huur van een nieuwe woning gaf nog hobbels in de weg. Ik werd afgewezen voor het ene appartement en onder voorwaarden toegewezen voor het andere. Daarna moest ik afwachten op het verlossende antwoord van oplevering en ondertussen een hoop spullen in de verkoop zetten omdat je nou eenmaal niet een hoekwoning in een appartement kunt stoppen. Toen eenmaal de opleveringsdatum bekend was, bleek de verhuizing een stuk dichterbij dan verwacht en moest in een paar weken tijd alles worden geregeld omdat dubbele woonlasten gewoon niet te doen waren.

Onderschatting

Onderschatting was hét woord van de hele huizenwisseltruc. Onderschatting van hoeveel zooi je toch nog hebt, hoe lang het duurt om één verhuisdoos in te pakken, hoeveel tijd en energie het schilderen van “maar” een appartement kost, hoeveel tijd het kost om daadwerkelijk te verhuizen, hoeveel tijd het kost om een huis leeg op te leveren en de zorgen die je hebt om uiteindelijk echt een oude demente kat uit zijn vertrouwde omgeving te halen. Dat laatste leek enorm goed te gaan, want de training was goed gegaan en tijdens de verhuizing zelf had hij zelf een mooi plekje in de tuin gekozen om rustig te liggen. Ook de autorit ging uitstekend dankzij de tips van de kattengedragsdeskundige. Eenmaal in het nieuwe huis was er voorzichtigheid en nieuwsgierigheid, maar geen paniek. Totdat de nacht kwam, ik naar bed verdween en ineens na een paar uur de blinde paniek toesloeg met krijsen (mauwen kon ik het niet meer noemen) tot gevolg. Meteen won ik aanvullend advies in bij de kattengedragsdeskundige en na een paar nachten kon ik weer in mijn eigen bed slapen.

Toen bleef er nog de taak over om alles fysiek een plekje te geven, maar ook dat was een uitdaging met kasten die nog in elkaar moesten en nieuwe die er moeten komen. Dat kan natuurlijk allemaal rustig op zijn tijd, maar ook hier is er weer onderschatting hoe snel een extra kamer en 2 bergingen vol zijn. Al kun je dat natuurlijk scharen onder onderschatting hoeveel zooi je hebt.

Inmiddels woon ik bijna 3 maanden in mijn heerlijke appartement (met enorme dank aan alle hulptroepen), maar lijkt het alsof het nooit anders is geweest. Daarom lijkt het ook alsof het inrichten totaal niet opschiet. Zo’n 3 weken na de verhuizing verzuchtte ik tegen vrienden dat ik maar zo moe was en dat ik niet snapte waarom. Zij wezen me erop dat dat misschien niet zo gek is als je nog geen maand geleden bent verhuisd. Het leek toen al alsof ik er al maanden (of misschien zelfs al jaren) woonde.

Heel langzaam begint alles een plekje te krijgen en kan ik me gaan richten op andere dingen. Verhuizen was echt een goede beslissing. De tuin met al zijn perikelen en de verschillende verdiepingen van een woning mis ik in ieder geval totaal niet. Huiseigenaar zijn met alle bijkomende rompslomp ook niet. Ondertussen heb ik helaas wel afscheid van kater Courage moeten nemen (lees hier zijn in memoriam). Het is nu tijd om me te gaan richten op wat ik wil en wie weet mezelf opnieuw te ontdekken: de nieuwe start 2.0.