Mijn ogen tranen en mijn neus loopt. Het is een combinatie van wind, samengeknepen ogen door de zon en het kijken door de zoeker van mijn camera.

Het is heerlijk rustig in het park. Alleen wat mensen die hun hond uitlaten en sporadisch een wandelaar of jogger. Ik kan mijn tijd nemen om te genieten en voor foto’s, want ik sta niemand in de weg.
Ochtendmensen lijken ook vriendelijker. Bijna iedereen groet, waar later op de dag mensen er weleens uitzien of ze zich afvragen wie dat nou zo’n goed idee vond, een hond hebben.

Limousinrunderen grazen onverstoorbaar verder. Een echtpaar ganzen met kleintjes houdt me nauwlettend in de gaten om even later te besluiten dat er geen gevaar is. Een hommel kan de verleiding van heerlijk geurende bloemetjes niet weerstaan. Meerkoeten, zwanen, nijlganzen en hun Canadese soortgenoten dobberen rustig op water dat nog nooit zo helder heeft geleken.

De wind zorgt samen met de zon voor verfrissing. De natuur zorgt voor ontspannende geluiden. De vogels doen zo hun best, dat het het geluid van de naastgelegen snelweg overstemt. Mijn focus helpt ook: ik kom helemaal niet om naar auto’s te luisteren, dus dat negeer ik zoveel mogelijk.

In de verte laat een donker gerommel zich horen. Toch wil ik nog niet naar binnen en besluit er een extra rondje aan te plakken. Via een ander pad terug naar het reeds bewandelde pad, waar ik bij de splitsing weer voor het parallelle pad kies. Hetzelfde stukje, maar toch net anders.
Inmiddels is het donkere gerommel dichterbij en nu onmiskenbaar onweer. Het is nog ver genoeg weg om gezellig te zijn en dus neem ik de langere weg terug naar huis. Nieuwsgierigheid speelt ook een rol, want van de overkant van het park zag ik bankjes met een boodschap en die wilde ik lezen.

Het park wordt al langere tijd opgeknapt. Wat ik daarvan vind, weet ik nog niet. Er worden nieuwe bomen geplant en dat is natuurlijk goed, maar het haalt wel het bossige, ruwere karakter weg waar ik zo van genoot. Aan een kant van het park is de waterrand weer strak en netjes, maar de wat verzakte, verweerde rand met plantjes ertussen had ook wel wat.

Hoe dichter de klokwijzer richting 9.00 uur loopt, hoe meer hondloze wandelaars verschijnen. Het dreigendere weer geeft ook aan dat het einde van de wandeling nadert. De eerste regenspatjes verschijnen al op mijn jas als ik de voordeur open.
Als ik mijn gordijnen opzij schuif, mag ik nog even genieten van een prachtige bliksemflits. Mijn dag is al heerlijk begonnen. Ik probeer het erin te houden, zo’n ontspannende, verfrissende ochtendwandeling.