Mijn lief, trouw, arm autootje,

Het was geen liefde op het eerste gezicht,
toen echtgenoot Albert zei: “Ik wil die auto!”, een vinger naar de tv-reclame gericht.

Ik zei: “Dat lelijke ding? Die hoef ik niet!”,
maar Albert drong aan: “Wacht maar tot je ‘m in het echt ziet!”

Nog vóór de proefrit was ik overstag,
wat zat dat ruim en fijn en ik had verder geen beklag.

Wat was ik blij toen je mee naar huis mocht,
zo’n grote-mensen-auto had ik altijd al gezocht.

Ruim 6 jaar bracht je ons overal
en maar zelden was je in verval.

We deelden lief en leed,
tot die noodlottige donderdagavond toen je ons naar de supermarkt reed.

Die meneer deed het ook niet expres,
achterop ons botsen, die avond rond half 6.

De schade was best flink,
maar met een afscheid zagen we geen link.

De schade-expert heeft naar je gekeken
en ongeveer een week daarna vertelde hij wat hem is gebleken.

Hij verklaarde je economisch totaal verloren
en vond een opkoper aan wie je zal toebehoren.

De polisvoorwaarden verplichten ons afstand van je te doen
en als enige troost ontvangen wij daarvoor poen.

Met pijn in ons hart nemen we binnenkort afscheid
en zoeken een waardige opvolger in de tussentijd.

Voor alle jaren trouwe dienst zijn we je dankbaar
en dat maakt dit vroege afscheid toch een beetje zwaar.

Het ga je goed, mijn fijne betrouwbare autootje!