Schrijven is soms een uitlaatklep. Als die uitlaatklep verstopt raakt juist op het moment dat het nodig is, is dat enorm frustrerend. Was daar maar een magisch ontstoppingsmiddel voor.

In het begin leek het zo logisch: mijn energie was laag, dus schrijven wilde even niet lukken. Ik ging ervan uit dat dat vanzelf wel weer kwam en liet het los. Maar op een gegeven moment kwam de schrijfkriebel toch weer boven. Het leek alsof het zou moeten lukken, met schrijfzin, maar niets was minder waar. De juiste woorden bleven ergens steken. Als de laptop was opgestart of het notitieblok gepakt, verdween de energie alsof het schrijfmedium dit opslurpte. Nog steeds dacht ik dat het vanzelf wel weer terugkwam als er op andere vlakken meer rust zou komen.

Van inspiratie naar frustratie

Als er dan toch ineens weer inspiratie opborrelt, komt dat uiteraard op de meest onmogelijke momenten. In het begin wachtte ik eigenwijs tot ik een mogelijkheid had om te schrijven. Met als gevolg dat ik niet meer op de juiste woorden kwam. De oplossing leek alles te laten vallen. Als dat lukte, verdwenen de spontaan opgekomen woorden in een diepe zwarte afgrond zodra het eerste woord papier of scherm raakte. De frustratie verergerde snel. Er was zin om te schrijven, er was inspiratie, maar er wachtte alleen die alles absorberende diepe zwarte afgrond. Bij iedere poging tot toenadering werd de afgrond angstaanjagender. Alle ingrediënten leken er op sommige momenten te zijn: zin, inspiratie en energie. Maar op het moment dat alles schrijfklaar was, verkrampte mijn lichaam, verdween de energie en zocht mijn hoofd afleiding. De was moest namelijk nog gedraaid worden, die stapel post doorgelopen, dat kopje thee gezet, de boodschappen besteld en de plotseling opkomende honger gestild. Uiteraard leek het allemaal terug te komen als ik besloot voor de tv te gaan zitten, maar elke poging leidde tot meer frustratie. Voor lezen ontbrak ook de concentratie. De onrust zorgde ook voor twijfel: bewandelde ik wel het juiste pad?

Toch bleef het schrijven kriebelen en bleef ik ermee bezig. Ik las tips over writersblock en zo vond ik Forest App. Een app waarmee je een timer zet. In de tijd dat die timer loopt, groeit er een boom en als je wat anders wilt gaan doen op je telefoon, sterft de boom. Ik besloot het eens een kans te geven en voor mij bleek het nog te werken ook.

Al lijkt het hetzelfde als besluiten dat je om 20.00 uur een halfuurtje gaat schrijven, het voelt toch anders. Bij de druk op de knop gaat er in mijn hoofd ook een knop om. Ik kan de klok loslaten, want de timer gaat vanzelf. Ik weet dat er een einde komt aan het staren naar een leeg scherm. Het voelt rustiger, doelgerichter. Daarnaast groeit er een schattige boom en door te planten en munten te sparen, kun je meer schattige bomen kopen. Juist daar ben ik dan weer gevoelig voor. Het ziet er ook leuk uit, zo’n gevarieerd bos kweken.

De app helpt me niet alleen met schrijven. Elke klus die enorm omvangrijk lijkt, krijg ik gedaan door het via het planten van een boom in stukjes op te delen. Voor het huishouden heb ik meestal geen oog, maar als die timer loopt, moet ik de tijd volmaken en zie ik ineens dingen die ik normaal gesproken zou missen of waarvan ik zou vinden dat dat nog wel kan wachten. Daarnaast tempert het de onrust van liever iets anders willen doen. Terwijl ik rustig mijn huishoudklus doe, groeit mijn boom en spaar ik munten. Het lijkt daarmee dubbel zo nuttig: er wacht een cadeautje aan het eind. Het is wonderlijk hoe mijn hoofd werkt.

In de betaalde versie (die je koopt voor een eenmalig bedrag) kun je zelf categorieën toevoegen en zo kun je bijhouden hoeveel tijd je aan een bepaalde klus hebt besteed. Daarnaast is er een white list van apps die je wel mag gebruiken als je boom groeit. Je kunt ‘m dus nog steeds gebruiken als je bij een klus je telefoon nodig hebt.

Van frustratie naar rust

Nu het schrijven weer op gang is gebracht, heb ik de app niet altijd meer nodig. Soms laat ik die bewust even voor wat het is. Een andere keer voel ik dat het niet lekker loopt en dan geef ik mezelf de rust om wel een timer te zetten. De app doet vooral dat: rust geven omdat het een klus een duidelijk begin en eind geeft.