Alhoewel ik de dood fascinerend vind en een uitvaart van mij best speciaal en tikje duister mag zijn (zwarte kist met doodskopgrepen, gasten in (victoriaanse) rouwoutfits met sluier voor de vrouwen), had ik nooit uitgesproken wensen voor mijn eigen begrafenis. Dat vond ik meer iets voor de nabestaanden. Zij moeten immers afscheid gaan nemen en zich daar goed bij voelen. Ik merk er toch niks van. Van meerdere kanten hoorde ik dat dat in de praktijk toch anders schijnt te werken en het best moeilijk is beslissingen te maken. De in mijn testament benoemde uitvaartexecuteur verzocht mij vriendelijk, maar met enige dwang om mijn wensen vast te leggen. Mijn uitvaartverzekeraar geeft de mogelijkheid de uitvaartwensen vast te leggen door middel van een wensenboekje, dus ging ik daar maar “even” voor zitten.

Er zijn 8 hoofdstukken, onderverdeeld in meerdere vragen, om over te beslissen: begraven of cremeren, afscheid, opbaring, uitvaartkist, vervoer, bloemen, muziek en drukwerk. Binnen een paar minuten en een veelvoud van 8 keer “Jemig, weet ik veel!” zuchten, was ik er doorheen. Op 2 vragen na stond er overal: “Mijn nabestaanden mogen kiezen”. Dat schoot natuurlijk ook niet op, maar jemig, wat wilde ik dan? Ik hoor je denken: hoe moeten de nabestaanden het dan weten? Daar heb je een punt. Inmiddels ben ik er al een paar weken mee bezig en langzamerhand komen er toch steeds meer ideeën naar boven. De website van mijn uitvaartverzekeraar, het wensenboekje met keuzes en Google hebben me verder geholpen bij mijn keuzes. Ook het nadenken over plaatsen of evenementen waar ik me prettig voel, helpt met een beter beeld te krijgen over mijn uitvaartwensen. Als je eenmaal weet waar er allemaal over beslist moet worden, kan je ook gericht gaan denken en dat maakt dat ik op de meest onverwachte momenten denk: oh ja, dat kan natuurlijk ook! Zo ontstaat er steeds meer een beeld van mijn ideale uitvaart.

Ik vind het niet moeilijk of confronterend om over mijn eigen uitvaart na te denken. Het maakte me gewoon niet uit en ik liet liever de nabestaanden doen wat zij graag willen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik over een uitvaart moest beslissen en wist ook niet dat er zoveel keuzes gemaakt moeten worden. Nu ik er actief mee bezig ben, weet ik wel wat ik niet wil: saai in mijn gewone kloffie in de kist bijvoorbeeld. Doe mij maar één van mijn mooie historisch geïnspireerde jurken.

Of ik er over een paar jaar nog zo over denk, weet ik natuurlijk niet. Dat geeft ook niet, want de wensen liggen niet officieel vast en zijn makkelijk aan te passen. Voor nu is het grootste deel beschreven voor de toekomstige nabestaanden. Als je erover nadenkt nog niet eens zo gek: uitvaartwensen beschreven, zodat je een stem hebt ook na het leven.