Waarom ik me er nog over verbaas of het me zelfs toch een tikje irriteert, weet ik ook niet. Mijn collega had het al voorspeld: jij bent in de vakantie altijd ziek. Dit keer ging me dat niet gebeuren, maar helaas kreeg ze toch gelijk. Na ongeveer een week van wandelen, genieten van de natuur en omgeving en plannen maken wat nog meer te gaan zien, werd ik geveld door koorts. In deze tijden van COVID-19 betekent dat niet alleen verplicht uitzieken, maar maakte ik ook schoorvoetend een afspraak voor de coronatest.
Er stond me namelijk iets van bij dat een coronatest echt een enorm vervelende test is. In mijn hoofd vormt zich dan een beeld van ondragelijke pijnen en ondergekotste auto’s in een lopende-band-werk-teststraat met geroutineerde, snel werkende medewerkers. Liever deed ik de test dan ook niet, maar na het checken van de regels en 4x temperaturen (waar de koorts niet magischerwijs mee verdwijnt) moest ik de realiteit onder ogen zien. Gelukkig kon ik 2 dagen later al terecht.
Al baalde ik enorm dat ik nu aan het vakantiehuisje gekluisterd was, wist ik mezelf toch tot de orde te roepen. Het was immers de bedoeling om niet alleen op pad te zijn, maar ook rust te nemen en te lezen en schrijven. Bovendien, hoe ik me nu voelde had ik niet eens zin om weg te gaan. Daarnaast is het voordeel van verplicht aan huis gekluisterd zijn, dat je niet eigenwijs toch nog even op pad kunt als je je wat beter voelt.
De volgende dag was de koorts al gezakt naar verhoging en kreeg ik het zelfs voor elkaar mijn serie kijken af te wisselen met lezen. De spanning voor de test nam alleen niet echt af. Ik had wel een geruststellend filmpje gezien van een vlogger die de test ook had gedaan, maar het blijft de vraag hoe je het zelf ervaart.
Dan breekt de dag van de test aan. Hoe later het wordt, hoe meer afleiding uit de kast wordt gehaald. Als het tijd is om te gaan, komt de ademhalingsoefening om de hoek kijken. Een wattenstaaf in je keel zal vast niet lekkerder voelen als je al misselijk bent van de zenuwen.
Uiteindelijk sluit ik achteraan in de rij van de zonder problemen te bereiken coronateststraat. Er komt een dame langs die mijn ID-bewijs vraagt en dan blijkt dat ramen gesloten houden toch onnatuurlijk aanvoelt op zo’n punt. Met mijn hand al op het knopje, realiseer ik me dat ik mijn ID-bewijs gewoon tegen het raam aan moet plakken. De dame noteert wat gegevens en plakt een nummer op mijn raam.
Dan is het wachten tot er plek is in de loods, waar verschillende tenten in staan. Ik word verwezen naar een vrije tent en begroet door een vriendelijke dame in felblauwe schort, met handschoenen aan, mondkapje op en spatscherm voor.
De motor moet uit, mijn raam mag naar beneden en een andere medewerker in de tent checkt mijn naam. Ik moet mijn geboortedatum noemen en heel even hebben beide medewerkers medelijden met me omdat ik zo ver weg woon. Ze zijn opgelucht als ze horen dat ik op nog geen halfuur reistijd in een vakantiehuisje zit.
Dan mag ik mijn deur wagenwijd openzetten en op de rand van mijn stoel gaan zitten. Geduldig legt de dame in felblauwe short uit wat ze gaat doen. Ik volg de instructies op terwijl ik afleiding op het plafond probeer te zoeken: hoofd achterover en A zeggen. Een lange wattenstaaf verdwijnt mijn keel in. Net op het moment dat een kokhalsneiging zich aandient, is dat deel van de test al voorbij. Vervolgens moet mijn hoofd nog eens achterover en verdwijnt de wattenstaaf mijn neus in, wat ook weer voorbij is voordat ik het weet. Ik krijg een folder mee, de dame drukt me op het hart bij mijn huisje te blijven tot de uitslag er is en wenst me een fijne vakantie.
Vrij van hyperventilatie en spanning verlaat ik de teststraat in de verplichte rijrichting. De test is echt zoveel meegevallen. Uiteraard is het geen enorm prettig gevoel waar je naar terugverlangt. Het verdwijnen van een wattenstaaf in je neus komt niet overeen met het heerlijk kriebelende gevoel van het pulken van een snottebel. Een poosje naderhand voelde mijn keel nog wat ruwig aan en ook aan mijn neus kon ik voelen dat er iets gebeurd was, maar het was verre van een traumatische ervaring. De medewerkers waren ook heel vriendelijk en geruststellend. Ondanks dat, hoop ik niet dat ik nog een andere teststraat mag gaan testen.
Vervolgens is het wachten op het verlossende antwoord, dat de volgende avond laat komt: de test is negatief. Kan ik er toch nog de laatste dagen van de vakantie even op uit, al probeer ik het wel rustig aan te doen. Mijn temperatuur is weer terug naar normaal en ik voel me een stuk beter, maar misschien is het niet verstandig er meteen weer vol voor te gaan. Daarnaast is de combinatie van ‘s ochtends wandelen en ‘s middags lezen of schrijven me goed bevallen. Dankzij de prachtige natuur sneuvelt het plan om het rustig aan te doen een dag later, maar ik push mezelf niet verder dan noodzakelijk. Zo kijk ik toch terug op een heerlijke vakantie.